انسان های عهد قـدیم در درک و کـشف واقـعیت های طبیعت اطراف خویش، از ما کم استعدادتر و کم هوش تر نبوده اند، بلکه سادگی ابزار آن ها گاهی آن قدر گـمراه کننده است که آگاهی آنان از پدیده های پیچیده ی آسمان را معجزه وار می نمایاند و ما به عنوان نـسلی که اندوخته های خود را مـدیون مـیراث کهنی از دانش گذشتگان هستیم باید آشنایی کافی از سرگذشت پدیده ای بیابیم که اکنون آن را پیشرفت برق آسای علم می نامیم. بدون شک نجوم قدیمی ترین علمی است که سابقه ی پیدایش آن را باید به زمان پیدایش نسل های اولیـه ی بشر نسبت داد.
منجمان بابلی طی قرون متمادی موقعیت خورشید، ماه و سیارات را با دقت مشاهده کرده و حتی دریافته بودند که می توان از روی وضعیت و حوادث سماوی مانند گرفتگی ها و ظهور دنباله دارها آینده ی بشری را پیش گویی نـمود. مـصریان که همانند بابلی ها منجمان قابلی بودند، مثلا متوجه شده بودند که طغیان سالانه ی رود نیل با روزهایی مصادف است که ستاره ی شعرای یمانی هنگام فلق صبحگاهی به آسانی دیده می شود. ارتـباط رویـدادهای زمینی با حوادث سماوی باعث توسعه ی طالع بینی و دخالت مذهب در این عرصه شد، به گونه ای که بروز هر واقعه ای تحت فرمان خدای خاصی تلقی می گشت. مثلا خدای خورشید شب هنگام فـرود مـی آمد و برای ملاقات مردگان به داخل زمین رهسپار می شد.
باید اقرار نمود که ستاره شناسی تا حد زیادی با زندگی اقوامی مثل مایاها در آمیخته بوده است. به عبارتی زندگی آنان شـاید وابـسته بـه مشاهده ی آسمان بود. کلیه ی مـراسم مـذهبی و امـور زندگی مثل کشاورزی و جنگ در روزهای خاصی برگزار می شد که مقارن با یک واقعه ی نجومی بوده است. مثلا مایاها در روزی از سال که زهـره در دوره ی 485 روزه ی خودT بیش ترین درخشش را دارد، اقدام به قربانی نمودن اسـیران بـرای رب النوع جنگ و رستاخیز می کردند. بررسی و مشاهده وضعیت خورشید، ماه و سیاره ی زهره باعث گردید تا هریک از اقوام کهن با مـشاهده ی نـظم مـوجود در آن، به فکر ساختن تقویم برای خود بیفتند(مثلا مایاها از تـقویم خورشیدی 485 روزه ی خود براساس دوره ی 8 ساله ی حرکت سیاره ی زهره استفاده می کردند، تقویمی که میزان خطای آن تنها 2 ساعت در 500 سـال اسـت).
بـناهای عظیمی که مصریان باستان به عنوان هرم فراعنه و یا مایاها بـه عـنوان معبد و رصدخانه ساخته اند، شاید دریایی از اسرار نهفته را در خود دارد که باستان شناسان به تازگی به برخی از آن ها پی بـرده اند. ولی بـدون شـک آن چه مردمان باستان در آسمان دنبال می کرده اند، همان چیزی است که ستاره شناسان امـروزی مـی جویند: وجـود نظم در جهان.
با مشاهده ی ستارگان آسمان، بی درنگ به یاد آینده خواهیم افتاد تا بـا بـاور ایـن که مایاها و سایر اقوام کهن همان چیزی را مشاهده کرده اند که ما اینک می نگریم، در این فـکر فـرو رویم که آیندگان با مشاهده ی همین مناظر در مورد دانش ما در مقایسه با امـکاناتی کـه در اخـتیار داریم چه خواهند گفت.
